طی بیست سال نخست قرن بیستم برخی نوابغ ریاضی توانستند دو کلید برای رمزگشایی جهان هستی کشف کنند. نظریه نسبیت عام و خاص اینشتین برداشت ما را از حرکت، فضا و زمان برای همیشه تغییر داد. همچنین مکانیک کوانتوم به ما نشان داد که ما هنوز اطلاعات زیادی در مورد بنیان مواد و ذرات در دست نداریم. اما در سال ۱۹۲۸ نابغهای دیگر توانست این دو نظریه را با هم ترکیب کرده و نشان دهد که جهان اساسی کوانتومی دارد. این نظریه همینطور ماهیت ضدماده را آشکار کرد.
در اواخر دههی ۱۹۲۰، اینشتین و پلانک نشان دادند که ذرات هم خاصیت ذره دارند و هم خاصیت موج. لویی دوبروی نشان داد که همهی مادهها این خاصیت دوگانهی ذره-موج را دارند. بور، هایزنبرگ، بورن، پاولی و بقیه، رفتار ذرات بنیادین را به صورت فرمولهای ریاضی در آوردند تا بتوان بدون کمترین مشاهده روی این ذرات کار کرد. در ۱۹۲۶، اروین شرودینگر، فرمول معروفش رو نوشت: معادله شرودینگر. این معادلهی زیبا به نوعی جمعبندی کار همهی آن ریاضیدانان و فیزیکدانان بود. این فرمول که به تابع موج معروف است نشان میدهد ذراتی که حالت موج دارن چطور در طی زمان تغییر میکنند. بدین ترتیب ما توانستیم رفتار سیستمهای کوانتوم را بفهمیم. برای مثال بفهمیم چرا ذرات الکترونی که به سمت دو شکاف پرتاب میشوند به شکل موج روی پردهی پشتی فرود میآیند.
ادامه روی یوتیوب.