کرونوس کانال دانش و علوم به زبان فارسی – اخبار علمی و تحلیل
کرونوس – بهانه‌ی «انسان اشتباه می‌کند» برای توجیه انواع گناهان استفاده می‌شود. اما برخی از خطاهای انسانی پیامدهای طولانی‌تری از بقیه دارند. در دهه‌ی ۱۹۷۰، یک محاسبه‌ی غلط از توانایی تحمل وزن یک «معدن نفت» که بعداً معلوم شد منبعی بزرگ از گاز طبیعی است فاجعه‌ای به بار آورد. مهندسان با قرار دادن یک دکل بسیار سنگین در بالای این معدن موجب ریزش آن و تشکیل یک دهانه‌ی بزرگ پر از گاز طبیعی شدند. آنان از ترس تأثیر این گاز بر حیات وحش و جوامع همسایه، یک راه حل سریع اعمال کردند. آنان دکلی را روی این ذخیره‌ی گازی نصب کردند تا در عرض چند هفته گاز منبع را بسوزاند. اما اکنون با گذشت 50 سال از آن موقع، آتش این دکل همچنان در حال سوختن است.
داستان ما در سال ۱۹۷۱ و از قلب بیابان قره‌قوم ترکمنستان که بخشی از اتحاد جماهیر شوروی بود آغاز می‌شود. شوروی‌ها در حال کشف میادین نفتی بودند و با شناسایی آن‌چه که به نظر آنان منبع سرشاری بود جرثقیلی نصب کردند که بر آن مته‌ای بزرگ و سنگین متصل بود. هنگامی که حفاری آغاز شد، به سرعت معلوم شد که ظرفیت این منبع بزرگ را اشتباه ارزیابی کرده‌اند. آنان به جای حفاری در نفت، در حال انجام عملیاتی سنگین در بالای یک معدن عظیم گاز طبیعی بودند. دکل به زودی فرو ریخت و حفره‌ای عظیم ایجاد کرد که اکنون به دهانه دروازه معروف است.
دروازه 70.1 متر عرض و 20.1 متر عمق داشت و سقوط جرثقیل در آن منجر به ایجاد اثر دومینویی و فروریختن کل دهانه شد. با بزرگ‌تر شدن دهانه، گاز طبیعی بیشتری تولید می‌شد که بیشتر از متان تشکیل شده بود. این یک مشکل بزرگ به وجود آورد: متان عادت ناخوشایندی دارد که تمام اکسیژن موجود در هوا را می‌مکد. دانشمندان از ترس آسیب به زندگی جوامع محلی و حیات وحش، کاری را کردند که بسیاری هنگام انجام خطا انجام می‌دهند. آنان گاز را به آتش کشیدند.
این دیوانگی البته توضیح هم داشت. دست‌اندرکاران انتظار داشتند که سوزاندن گاز طبیعی بیش از چند هفته به طول نینجامد و سپس کیفیت هوا در صحرای قره قوم به حالت عادی برگردد. متأسفانه زود معلوم شد که این یک اشتباه محاسباتی بزرگ بوده و شعله‌های آتش در این منطقه تا به امروز زبانه می‌کشند. شعله‌های این آتش از زمان روشن شدن در نیم قرن پیش متوقف نشده و دانشمندان هنوز مطمئن نیستند که تا چه مدت دیگر ادامه خواهند یافت. دهانه‌ی دروازه و شعله‌های آن که به عنوان «دروازه‌های جهنم» شناخته می‌شوند، سالانه صدها گردشگر را مانند پروانه به سمت شعله‌ها می‌کشاند.
