کرونوس کانال دانش و علوم به زبان فارسی – اخبار علمی و تحلیل
کرونوس – شاید نام «ششمین انقراض بزرگ» به گوشتان خورده باشد. آخرین انقراض همه‌ی موجودات زنده که اثری از آن در کتاب‌های تاریخ نیست و عده‌ای معتقدند در زمان حال یا در آینده‌ی نزدیک به وقوع می‌پیوندد. بازه‌ی زمانی این آخرالزمان هنوز مشخص نیست.
اما بر اساس مقاله‌ای که در بیولوژی تاریخی منتشر شده، این انقراض باید به عنوان هفتمین انقراض شناخته شود. دلیلش هم این است که عده‌ای از محققین دانشگاه نیویورک و دانشگاه نانجینگ در چین معتقدند ما یکی از انقراض‌هایی را که حدود ۲۵۰ میلیون سال پیش روی داده، دست‌کم گرفته بوده‌ایم: رویداد گوادالوپی پسین (end-Guadalupian extinction event). گفته می‌شود دلیل روی دادن این انقراض عمومی، فوران بازالتی آتشفشان امی بوده که موجب شکل‌گیری عمده‌ی سنگ و صخره در جنوب چین که امروزه به نام صخره‌های آذرین چین شناخته می‌شوند شده است.
مایکل رامپینو، استاد دانشکده‌ی بیولوژی دانشگاه نیویورک در بیانیه‌ای گفته است: «دانستن تعداد رویدادهای انقراض و زمان‌بندی آن‌ها برای کشف کردن دلیل روی دادن آن‌ها امری بسیار ضروری است.»
تا این لحظه، ۵ انقراض عمومی به ثبت رسیده است. هر یک از این رویدادها موجب انقراض عمومی حیات روی زمین (و شکل‌گیری دوباره‌ی آن) شده است و بیانگر پایان یک دوره‌ی زمین‌شناسی هستند. نخستین انقراض در پایان دوره‌ی اردویسین (۴۴۴ میلیون سال پیش) روی داد. پس از آن، رویداد دونین پسین (۳۷۲ میلیون سال پیش)، پرمین (۲۵۲ میلیون سال پیش)، تریاسیک (۲۰۱ میلیون سال پیش) و کرتاسئوس (۶۶ میلیون سال پیش) اتفاق افتاد. تحقیقات جدید که بر اساس داده‌های جمع‌آوری شده در ۴۰ سال اخیر می‌باشد بر روی عصر گوادالوپی (که به پرمین میانه نیز شناخته می‌شود) تمرکز دارد که به یکی از دوره‌های زمین‌شناسی بین ۲۷۲ تا ۲۶۰ میلیون سال پیش اطلاق می‌شود.
رامپیو می‌گوید: «حائز ذکر است که هر ۶ انقراض جمعی همراه با دگرگونی شدید و تخریب محیط زیست و از همه مهم‌تر فوران سنگ‌های آذرین همراه بوده‌اند که این فوران‌ها مساحتی در حدود یک میلیون کیلومتر مربع را با گدازه می‌پوشاندند.»
انقراض گوادالوپی پسین، گونه‌های جانوری و اکوسیستم‌های موجود بر روی خشکی و زیر دریا را تحت تأثیر قرار داد و نقطه‌ی آغاز آن فوران کوه آتشفشانی امی بود که موجب شکل‌گیری صخره‌های آذرین امی شد. رامپیو معتقد است این فوران، با فوران‌های آتشفشانی دیگر که موجب انقراض‌های پیشین بود قابل مقایسه است.
رامپیو گفت: «فوران‌های بزرگی از این دست مقادیر زیادی گاز گلخانه‌ای و به طور مشخص دی‌اکسیدکربن و متان تولید می‌کنند که موجب گرمایش گسترده‌ی زمین، گرم شدن دریاها و کم شدن میزان اکسیژن آب‌ها می‌گردد.»
این انقراض که به تازگی شناسایی شده در سه مورد از چهار جدول طبقه‌بندی شدت انقراض‌ها که از سال ۱۹۹۶ در حال تدوین است، در قسمت شدت سمی بودن رتبه‌ی سوم را به خود اختصاص داده است. دو مورد شدیدتر، رویدادهای پرمین پسین و اردویسین پسین بوده‌اند.
مطالعات گوناگون در مورد میزان انقراض موجودات زنده در این رویداد اطلاعات متناقضی به دست می‌دهند؛ اما می‌توان گفت حدود ۳۶ تا ۴۷ درصد از حیات دریایی در این رویداد منقرض شد. نویسندگان این مقاله نتیجه می‌گیرند که «رویداد گوادالوپی پسین از حیث میزان و تعداد تلفات و همچنین صدمات بوم‌شناختی در کنار ۵ مورد دیگر، یکی از بزرگ‌ترین انقراض‌های جمعی شناخته می‌شود.»
