کرونوس کانال دانش و علوم به زبان فارسی – اخبار علمی و تحلیل
کرونوس – جهان ما به دلیل چیزی اسرارآمیز به نام انرژی تاریک با شتاب زیادی در حال منبسط شدن است. و مسأله این است که در نهایت اجزای کائنات آن‌قدر از هم دور می‌شوند که دیگر هیچ ستاره‌ای امکان شکل گرفتن نخواهد داشت و عمر کائنات به پایان خواهد رسید.
اما هنوز برای ناامید شدن زود است. دن هوپر از «شتاب‌دهنده‌ی ملی فرمی» در آمریکا راهی را پیشبینی کرده است که موجودات فضایی از طریق آن خواهند توانست از این مهلکه جان سالم به در برند. بر اساس مقاله‌ی وی، آنان می‌توانند ستاره‌ها را به هم نزدیک کنند تا موجودیت خودشان به خطر نیفتد. این مقاله روی arXiv موجود است.
هوپر می‌گوید: «تمدنی که به قدر کافی پیشرفت کرده باشد می‌تواند برای استفاده‌ی حداکثری از منابع انرژی به جهان خارج نفوذ کند و با ساختن «کره دایسون» (Dyson Sphere) یا ساختارهایی شبیه آن در اطراف ستاره‌ها، انرژی آن‌ها را استخراج کرده و با استفاده از این انرژی، از نزدیک شدن آن ستاره‌ها به افق جلوگیری کرده و آن‌ها را به سمت تمدن خودشان هدایت کنند.»
او می‌گوید ۱۰۰ میلیارد سال دیگر اکثر ستاره‌هایی که در کهکشان‌های دیگر وجود دارند، از «افق کیهانی» عبور کرده و دیگر قابل رؤیت نخواهند بود. لذا دسترسی به آن‌ها نیز ناممکن خواهد شد.
این یک مشکل بزرگ بر سر راه تأمین انرژی مورد نیاز ما برای ادامه‌ی حیات خواهد بود. هوپر می‌گوید فضایی‌ها با استفاده از سفینه‌های خود قادر خواهند بود ستاره‌ها را از جاهای دیگر جمع‌آوری کرده و آن‌ها را به هم نزدیک کنند.
همان‌طور که اشاره شد، برای انجام چنین کاری به کره‌های دایسون احتیاج است. کره‌ی دایسون ساختاری کروی شکل است که به لحاظ نظری می‌تواند یک ستاره را در بر بگیرد و انرژی آن را استخراج کند. هوپر به شیوه‌ی دقیق ساخت این کره‌ها اشاره‌ای نمی‌کند اما می‌گوید استخراج انرژی از ستاره‌هایی که اندکی کوچک‌تر از خورشید هستند برای چنین کاری ایده‌آل هستند چراکه طول عمر آن‌ها طولانی بوده و می‌توان به مقدار قابل توجهی انرژی از آن‌ها دست یافت.
هوپر به Science News گفت اگر فضایی‌ها در حال حاضر مشغول به چنین کاری باشند، ما قادریم آن‌ها را ردیابی کنیم. او می‌گوید برای مثال کمبود ستاره در نقطه‌ای از فضا می‌تواند به این معنی باشد که مردم دیگری در حال استخراج انرژی از آن‌ها برای مصرف شخصی هستند. اگر علم بتواند به آن حد از پیشرفت برسد، ما این امکان را خواهیم داشت که از ستاره‌های کهکشان راه شیری برای این مقصود استفاده کنیم.
به هر حال ۱۰۰ تریلیون سال بعد، آخرین ستاره‌ها هر جایی که باشند محکوم به مرگ خواهند بود. شاید بهتر باشد تا آن موقع هر چه دم دستمان می‌آید ستاره برای خودمان جمع کنیم.
