کرونوس – بر اساس پژوهشی جدید که توسط دانشگاه دورهام انجام گرفته، میزان تستسترون در مردان بالغ بر مبنای محیطی که در کودکی در آن زندگی کردهاند شکل میگیرد. این پژوهش، مطالعات قبلی که تنها اصول ژنتیکی را در مقدار هورمونهای جنسی مؤثر میدانست، نفی کرده است.
انگیزهی انجام این تحقیق هنگامی شکل گرفت که شواهدی مبنی بر این یافت شد که زنانی که در محیطهایی با امکانات کم و در معرض انواع بیماری رشد میکنند (کشورهای جهان سوم) میزان هورمونهای کمتر و دفعات تخمکگذاری کمتری از زنانی که کودکیشان در رفاه بیشتری سپری شده داشته و همچنین زودتر از آنان به یائسگی میرسند. مطالعاتی که قبلاً بر روی افراد متولد شده در بنگلادش انجام شده بود – کشوری که در سلامت و اقتصاد فقیر محسوب میشود – نشان داده بود که نتایج رشدی در بین جامعهای که از بنگلادش که به جاهای دیگر مهاجرت میکنند و آنان که در بنگلادش میمانند با هم تفاوت دارد.
اما چنین تحقیقی تاکنون بر روی مردان انجام نشده بود.
دکتر مگید و دیگر دستاندرکاران این مطالعه پیشبینی کردند مردان بنگلادشی که در کودکی به انگلستان مهاجرت میکنند، میزان تستسترون بالاتری دارند، زودتر به بلوغ میرسند و قد بلندتری از مردانی که در بنگلادش میمانند دارند. آنان عقیده دارند بدن مردانی که مهاجرت میکنند برای بقا به مصرف انرژی بیشتری نیاز دارد و انرژی بیشتری در اختیار رشد ذهنی و وراثتی آنان قرار میدهد. محققین معتقدند این تفاوتها – بین مهاجرها و ساکنها – در سنین پایینتر از ۹ سال (پیش از بلوغ) بارزتر هستند. فرزندان این مردان انگلیسی-بنگلادشی نیز میزان تستسترون بیشتر و قد بلندتری از کسانی که مهاجرت نکردهاند دارند. این در حالی است که تستسترون کسانی که پس از بلوغ مهاجرت کردهاند تفاوت خیلی زیادی با دیگران ندارد.
نویسندگان نتیجه میگیرند: «مطالعات بالا مؤید «فرضیهی رشدی» هستند که بر اساس آن شرایط زنان و مردان در پیش از تولد، اوان نوزادی یا کودکی آنها بعدتر در اواخر نوزادی بر روی عواملی همچون نحوهی رشد سیستم تولیدمثل، گذار رشدی به بلوغ و رفتارهای تولیدمثلی و ذهنی آنان تأثیر میگذارد.»
دکتر مگید در بیانیهای میگوید: «میزان تستسترون در مردان ارتباطی با قومیت و محل سپری کردن بزرگسالیشان نداشته و بیشتر از محیط کودکی آنان تأثیر میگیرد.»
یکی دیگر از نویسندگان مقاله معتقد است دانستن عوامل کنترلکنندهی تستسترون برای علوم پزشکی بسیار ارزشمند است چرا که هم تولید بیش از حد و هم تولید کم آن میتواند به مشکلاتی از جمله افزایش احتمال ابتلا به بیماریها و دیگر شرایط غیرخوشایند، کاهش میل جنسی، کاهش باروری، و همچنین افزایش خشونت و سرطان پروستات منجر شود.